Chapter seven : " Sądziłem, że jesteś inna "

Sorki, że takie krótkie. Pisane na szybko i całkowicie wymęczone.
 ~*~
Szczerze to idąc do parku nie wiedziałam co Zayn może chcieć ode mnie o tak późnej porze...Może ma jakieś kłopoty ze spaniem ? Nie wykluczę tej opcji. Ciemno, wietrznie,zimno. Gorzej sobie nie mógł wybrać. Byłam już coraz bliżej i udało mi się dostrzec chłopaka siedzącego na ławce. Tupał nogami. Od nerwów czy z zimna ? Schowałam ręce do kieszeni kurtki i podeszłam bliżej. Na mój widok wstał, podrapał się po głowie i odkaszlnął.
- No więc...o czym chciałeś ze mną rozmawiać ?
- Właściwie to chciałem się dowiedzieć czemu to robisz .. - rzekł już bardziej zdecydowanie, a ja nie miałam zielonego pojęcia o co mu chodzi.
- A jaśniej ? - zmarszczyłam brwi.
- Myślisz,że nie wiem ,że celowo położyłaś się na tej ławce w parku i udawałaś omdlenie z nadzieją, że ciebie zauważymy ?!
Kopara do ziemi. Większej głupoty chyba nie mógł wymyślić.
- Dobrze wiedzieć - rzuciłam ironicznie - Ale nie jestem aż tak psychopatyczną - zakreśliłam cudzysłów w powietrzu - Directionerką.

Wywrócił oczami.
- Nie rób ze mnie głupca - syknął, a ja skarciłam go spojrzeniem.
- Mojej pomocy akurat ci w tym nie trzeba - odgryzłam się i nadal patrzyłam na niego na idiotę. Było dobrze, a nagle oskarża mnie o coś takiego ?!
- Jesteś kolejną psycholką bez żadnych pohamowań - powiedział - Jackie miała rację.
Jackie. I to jest powód. Naplotła mu bzdur do głowy i od razu on jak zwykle uwierzył w każde słowo.
Oparłam rękę na biodrze.
- Czemu nie wygarnie mi wad sama ? Robisz za jej wafla ? - zakpiłam, co go tylko rozwścieczyło.
- Sądziłem,że jesteś inna.
- Bo jestem ! - praktycznie że wykrzyczałam mu to w twarz.
Pokręcił przecząco głową.
- Zaczynałem cię lubić. Ale już tak nigdy nie będzie.
Poczułam ukłucie. Nie czułam się jeszcze tak źle. Najgorsze, że zależało mi chociażby na jego przyjaźni, a tu przez jedną plotkę ze strony tej tapeciary zniszczył wszystko co mogło wyjść na dobre.
Nie chciałam znowu płakać. Zawsze mi się dostaję. Bez nauczki się nie obejdzie. Zakochuję się za szybko i robię sobie nadzieję, ale to koniec.
 Zaczął pukać mnie w ramię.
-Nie..nie chciałem cię urazić... - próbował uratować sytuację.
- Za późno - warknęłam i odwracając się na pięcie zaczęłam iść w swoją stronę.
Zrobił to, złapał mnie za łokieć tak mocno, że nie dałam rady się od niego uwolnić.
- Powinnaś być zła, nie smutna - zauważył podnosząc brew, a ja wywróciłam oczami.
- Co to dla ciebie za różnica ? Osiągnąłeś swój cel pogrzebania resztek mojej dumy. Możesz mnie puścić ?
Westchnął ciężko i spojrzał mi w oczy.
- Naprawdę, sądziłem,że jesteś inna.
Ja też patrzyłam prosto w jego oświetloną blaskiem księżyca twarz.
- Tak. Ja też tak myślałam o tobie - szepnęłam i z trudem wyrywając się od niego, zawróciłam w swoją stronę.
~*~
Przekroczyłam sam próg mieszkania, zamknęłam drzwi i następnie oparłam się o nie plecami powoli zjeżdżając w dół. Miał mnie za jakąś niedorzeczną suko-psychofankę ...niewiarygodne.
 Byłam tak wściekła na niego, że łzy zaczęły lecieć mi same. Nie mógł tego odłożyć przynajmniej do jutra ? Jackie go wysłała. Nienawidzi mnie i to było widać po jej pierwszym spojrzeniu na mnie. Fakt,może nie mam torebek Chanel, butów Christiana Louboutina i Alexandra McQuenn'a oraz drogiej i cennej biżuterii z diamentów, ale dobrze mi bez tego. A ona ocenia ludzi  tylko po tym jakie marki ubrań noszą. Zayn najwidoczniej musi być identyczny. Nie kryje się w nim chyba żadna namiastka ludzkiego współczucia i bezwstydności. Może on po prostu lubi słowami ranić innych ? Płakałam bardziej. Spuchnięte od płaczu czerwone oczy przetarłam rękawem i wstałam.
Nie miałam siły wlec się po schodach na górę  , tej nocy kanapa miała pięć minut sławy. No bo co może być przyjemniejszego niż ogrzanie na atłasowej kanapie swojego zmarzniętego tyłka ? Cokolwiek.
Chwyciłam pierwszą lepszą bordową poduszkę i przyłożyłam pod głowę. Przekręciłam się na bok, ogrzewając jeden z policzków i okryłam się mocniej puchatym białym kocykiem.
Zamoczyłam go. Po prostu nie mogłam nic poradzić na ten ciąg łez. Zraniono mnie po raz drugi.
~*~
Kolejna wiadomość, którą po przebudzeniu przeczytały moje zaspane oczy. Czternaście wiadomości i dziewięć nieodebranych. W tym wszystko to od Harry'ego.
- Czy te dziecko nie może spać w nocy - mruknęłam pod nosem, położyłam telefon obok siebie, a moja głowa znowu opadła na poduszkę.
Postanowiłam nie odpisywać, nie oddzwaniać. Pewnie on też chce mnie oskarżać o coś czego nie zrobiłam. Yasmin Pierce już nie chce mieć nic wspólnego z boysbandem o nazwie 'One Direction'.  Nawet jeśli tylko jeden z nich zalazł mi za skórę.
- Doktor Alexandra Belle Pierce przeprowadza właśnie ostry dyżur - usłyszałam znajomy głos siostry, która dobierała się do kołdry i wyciągała spod niej samą nogę , tym samym nieświadomie wyrywając z łóżka pozostałe części ciała. Gdy w końcu zleciałam z hukiem na podłogę, zaprzestała przeszukiwania moich 'bolących miejsc'.
- Dziękuję, pani doktor. Stłukła mi pani kość ogonową ! - wstałam i rozmasowałam pośladki, otrzepując się.
Zachichotała.
- Ups ?
Przedrzeźniałam jej śmiech.
- Po co ci to było ?
- Wiesz, czytałam mój podręcznik medycyny i....
- Ah, czyli wszystko jasne - wtrąciłam w połowie jej odpowiedzi. Nie lubiła tego, ale to zapłata za drastyczną pobudkę i stłuczony tyłek.
Udałam się do kuchni i wstawiłam wodę na herbatę w czajniku, a potem usmażyłam jajecznicę.
- Ale ty jesteś nie w sosie - zmarszczyła brwi siostra z niepokojem obserwując mnie, gdy właśnie usiadłam do stołu niosąc w ręce talerzyk i kubek.
- Ja ? Wydaje ci się.
- Zanim zrobiłaś tą jajecznicę, to zbiłaś pięć jajek i przeklinałaś pod nosem - zauważyła.
Wzruszyłam niedbale ramionami.
- Tak ? Nie zauważyłam.
Usiadła naprzeciwko mnie , przedtem włączając radio. Leciało One Direction - Kiss You.
- Wyłącz to ! - zagrzmiałam , a ona przełączyła na inną stację. Linkin Park - Burn it Down.
- Dziękuję.
 - Co ci zrobili ci mali .... - domyślała się, że zespół jest zamieszany w tą sprawę.
Urwałam jej, próbując skończyć temat Brytyjczyków.
-  Gdzie rodzice?
- W pracy.
- W sobotę ? Myślałam, że mają wolne.
- Nie zmieniaj tematu - spojrzała na mnie spode łba - Coś się dzieje.
Gdy zjadła, naczynia wstawiłam do zlewu.
- A kto zmyje ? - zatrzymała mnie Alex, gdy odchodziłam od zlewu.
- Zapytaj naczyń, może powiedzą - burknęłam i usiadłam na kanapę przed telewizor, włączając MTV.
Cribs. Dom ....ONE DIRECTION.
- Nie mają co puszczać w tej zasranej telewizji ?! - bez wahania przełączyłam na inny kanał. Serial obyczajowy. Zawsze spoko.
Na dół zszedł Max. Na nosie miał już Potterowskie okulary, a na sobie dwuczęściową długa piżamę w groszki i samochody.
Ziewnął i podszedł do lodówki.
- Co do jedzenia ? - z niewiadomego powodu spojrzał właśnie na mnie.
- A co ja jestem, superman ? - odparłam zgryźliwie.
Zayn Malik zepsuł mi humor. Wczoraj smutna i wściekła. Dzisiaj - tylko wściekła.
- Gdzie jest Kevin ? - zagadnęła brata Alex.
- Śpi.
- Yasmin, obudź go. Jest dziesiąta. Ma trening hokeja, pamiętasz ?
Podniosłam się z kanapy i niechętnie ruszyłam na górę do pokoju młodszego brata. Że też ja muszę ich budzić. Mogą kupić budzik, obliczyć jakiś czas słoneczny czy co tam oni mają. Młode Einsteiny.
Nie weszłam głębiej do  pokoju, gdy wyraźnie usłyszałam,że Kev z kimś rozmawia . Sądząc po przymilonym uśmiechu i akcencie oraz słowami ' No, dobrze jak sobie życzysz moja droga" - z dziewczyną.
Weszłam nagle , strasząc chłopca, który wysapał ciche' do  zobaczenia na hokeju' i rozłączył się.
- A ty, czego szukasz ?
- Wiesz, właściwie chciałam wynieść twój rozleniwiony tyłek z łóżka , ale widzę, że nie muszę - parsknęłam śmiechem - Jak się nazywa ta twoja 'Droga' ?
- Ile słyszałaś ? - odbiegł od tematu przybierając poker face.
- Pierwsza zadałam pytanie.
Odetchnął głęboko.
- No co ty, Kev. Siostrze rodzonej nie ufasz ? Z matki pierworodnej ?
Trącałam go żartobliwie łokciem w jego mały łokieć.
- No tak nie za bardzo - zmierzyłam go chytrym spojrzeniem - Ma na imię Bridgit.
poklepałam go po ramieniu.
- Pierwsza miłość ?
- Nie zakochałem się w niej !
Zaczęłam go przedrzeźniać.
- " Ależ oczywiście moja dorga, jak sobie życzysz. Do zobaczenia na hokeju, no. No, buziaczki. Pa "
Wyszedł z pokoju na dół, a ja zaczęłam chichotać.
Gdy oni jedli śniadanie, ja postanowiłam pójść na spacer.
~*~
 Byłam już przebrana w to . Spacerowałam jak zwykle zamglonymi uliczkami Londynu . Dzisiaj nie było deszczu, co - w tym mieście - jest cudem.  Dostrzegłam smukłą kobietę, a u jej boku Zack'a. On i jego mama. Może w końcu nie zostawi go samego i nie będę musiała organizować akcji ratunkowej .
Też mnie spostrzegł i wesoło zamachał, a ja 'odmachałam ' i z uśmiechem poszłam dalej.
Usłyszałam za sobą czyjeś szybkie kroki. Ten człowiek złapał mnie za ramiona i pociągnął w swoją stronę. Zdezorientowana odwróciłam się w stronę potencjalnego porywacza i kamień spadł mi z serca.
- Harry, wystraszyłeś mnie - rzuciłam ostro.
- Miło mi cię widzieć, Yas. Dobrze się dziś czuję, dobrze że pytasz.
Wywróciłam oczami.
- O co chodzi ?
- Nie odbierasz, nie odpisujesz... Martwiłem się.
Uśmiechnęłam się blado.
- Niepotrzebnie.
Stał i się po prostu gapił nie wiedząc o co mi chodzi.

- Pokłóciłaś się z Zaynem ?
Pewnie wszystko im wygadał , łatwo się domyśleć ale mimo wszystko zapytałam.
- Skąd wiesz ?
Zacisnął wargi, a potem obłędnie się uśmiechnął.
- Do-myśliłem się ?
- Wygadał - odrzekłam chłodno, na co niechętnie przytaknął.
- Wiem,że jesteś zła, ale chodź ze mną.
- Gdzie ?
- Zobaczysz.
Pociągnął mnie za ramię i szliśmy dalej.
- A teraz po prostu powiedz mi, jak się czujesz - uśmiechnął się.
Zastanawiałam się przez chwilę i ruszyłam z nim dalej chodnikiem.

Czytasz=Komentujesz ;*