Chapter One : Porwanie.

Heloł pipul ! <3 Zaczynam pisać opowiadania o One Direction. Pierwszy raz ogółem zabieram się za bloga... 

No,możliwe że ta część  będzie przykrótka i niezbyt ciekawa,ale daru do początków nigdy nie miałam,hehe. Mimo wszystko miłego czytania ;*

~*~

Zimny wiatr otulał moją rozgrzaną od łez twarz,wywołując przyjemne dreszcze. Londyn mimo deszczu,mgły i   zimna uspokaja mnie,ale ciężko mimo wszystko w tym miejscu o ciągły spokój ,harmonię i ciszę. Rozejrzałam się dookoła . Ludzie biegli przed siebie spiesząc się na autobus,lub chociażby szli elegancko z parasolkami w dłoni ,które osłaniały ich przed zimnym deszczem kompletnie nie przejmując się pogodą i ciesząc ze spacerku na świeżym powietrzu.  Mimo wszystko chciałam dźwięków docierających jedynie do moich uszu. Z kieszeni poprzecieranej kurtki ze skórzanymi rękawami wyjęłam swój stary telefon i podłączyłam do niego białe słuchawki. Wetknęłam je do uszu i szperając w menu telefonu ,włączyłam całą Playlistę składającą się z One Direction,Little Mix i Eminem'a. 

Piosenka Little Mix - Turn Your Face wywołała we mnie sentyment do powracających wspomnień,które wydarzyły się od tak ,dzisiaj z samego rana. 

~*~

Spałam sobie dosyć smacznie. 'Smacznie' nie ogarniam tego określenia. Jak to się w ogóle ma do snu ? No , ale mimo wszystko jak już mówiłam-dobrze spałam-. Do moich uszu dobiegł dźwięk bosych stóp przemieszczających się po pomieszczeniu,w którym obecnie się znajdowałam. Szarpnięcie klamki okna i dopływ świeżego powietrza. Otworzyłam lekko oczy i ujrzałam mamę.

- Dziecko,przecież ty się tu udusisz,taki gorąc w pokoju - mamrotała pod nosem.

Machnęłam lekceważąco ręką i mizernym skinieniem głowy 'podziękowałam' mamie za wyświadczoną mi przysługę w postaci dopływu tlenu do mojego organizmu.

- Która godzina ? - zapytałam lekko zachrypniętym głosem.

Spojrzała na zegarek,który zdobił jej rękę .

- Dokładnie 8.00 .

Oburzyłam się.

- Po co mnie budzisz o tak wczesnej godzinie ?!

Przybrała wyraz twarzy taki,w którym wygląda jakby starała się powiedzieć mi ' O mój boże dziecko.. Jesteś piękna,ale inteligencją nie grzeszysz'.

- Budzę Cię dlatego,że musisz dzisiaj posegregować swoje za małe ubrania i jakieś rzeczy,bo za godzinę przyjeżdża van z datkami dla osieroconych i biednych dzieci.- powiedziała w końcu. Przypomniałam sobie. - A ja za ciebie tego robić nie będę.

Westchnęłam ciężko i niechętnie wygramoliłam się z łóżka.

- A kto pościeli ? - zapytała podirytowana kobieta, a ja zmarszczyłam brwi i ponownie skierowałam się do swojego łóżka i poprawiłam tę zasraną pościel.

- Zadowolona ? - mruknęłam zirytowana.

- Tak.

Wygoniłam mamę z pokoju,by się trochę ogarnąć. Zdecydowałam się na poprzecierane jeansowe rurki , czarną zwykłą bluzkę a na to bejsbolówkę ze skórzanymi rękawami. Na nogi włożyłam białe conversy  przed kostkę, a włosy upięłam w luźny,niesforny kok.

Zbiegłam po schodach na dół i poczułam aromat naleśników z brzoskwiniowym dżemem. Mm...pycha.

Usiadłam przy stole zacnie czekając aż dostanę swoją porcję. Okazało się,że przyrządzała to  Alex-moja starsza siostra,studentka .  Ale zamiast się uczyć,ona wolała szlajać się z bandą chłopaków po klubach i ostro zaszaleć,a sama prawiła morały mi,żebym "nie zeszła na złą drogę ". Za późno ,kiedy patrzy się na jej zachowanie. Wszyscy wysyłają mi jakieś sprzeczne sygnały wychowawcze.

- Alex, to ty umiesz trzymać patelnie,a co dopiero nią podrzucać ? - zażartowałam,a  ona przedrzeźniała  mój śmiech. Postawiła talerz z naleśnikiem na stole,więc wzięłam i zaczęłam jeść.

Tata z trudem nadział naleśnika na widelec,bo ten ciągle mu się wyślizgiwał.

- Jak wam mija dzień ? - zabrał głos.

- Jeszcze nie minął - rzuciła Alex i zatopiła zęby w swoim własnym dziele.

Mama skarciła ją wzrokiem,na co dziewczyna wzruszyła niedbale ramionami.

- Rob,nie sądzisz że nasze dzieci będą potrzebowały nauki na wyższym poziomie ? - matka zwróciła się do taty,który z uznaniem 'Tak, Alysho ,to bardzo dobry pomysł" pokiwał głową.  Alysha,czyli moja mama jest biznesswoman na światowym poziomie, za to Robert,mój tata specjalizuje się w medycynie. Wybitny chirurg. Alexandra studiuje prawo i medycynę,ale trzyma przed rodzicami w tajemnicy to, co tak naprawdę robi za ich plecami. Wiem o tym jedynie ja i ci, z którymi dziko imprezuje. Posiadam jeszcze dwójkę bliźniaków. Sześcioletnich chłopców - Kevina i Max'a. Co do naszych rodziców...to nie ma chyba jednej osoby , która nie słyszałaby o Pani i Panu Pierce. Moi bracia to jacyś młodzi geniusze. Nie wiem jak to  możliwe,ale bardzo zgrabnie pisali literki i cyferki już w wieku 3 lat, nauczyli się ostatnio na pamięć francuskiej piosenki i zachowują się tak,jakby pozjadali wszystkie rozumy. Mimo wszystko to nadal dzieci. A dzieci,jak wiadomo potrzebują wiele zabawy. 

Rodzice dyskutowali o tym jak "Wspaniale byłoby mieć wybitnie mądrych chłopców i by reszta uczniów im wkrótce pozazdrościła " . No przecież Kevin oraz Max robili totalną furorę teraz,w przedszkolu. Z trudem nadziałam naleśnika na widelec i ugryzłam kawałek,po czym skrzywiłam się.

- One są jakieś gumowate.

Rodzice popatrzyli na mnie, a ja zaczęłam się śmiać. Widać, nie tolerowali żartów przy stole. Tyle,że to nie był żart. Te naleśniki czarnowłosej były naprawdę 'gumowe'. 

Gdy skończyłam jeść,naczynia wstawiłam do zlewu i popędziłam na górę pakować w karton ciuchy.

Otworzyłam szafę i wygrzebywałam w niej wszystko w czym nie chodzę,bądź wyrosłam z tego.

W pewnym momencie drzwi uchyliły się,jeszcze 5 minut i bym skończyła pakowanie. Uniosłam wzrok na przedmiot i dostrzegłam Chase'a ,mojego chłopaka. Był zmartwiony,ale przy okazji miał drugie ja. Pewność siebie.

- Hej - przywitałam się promiennie,a on usiadł obok mnie na podłodze.

Dałam mu buziaka w policzek.

- Co robisz ? -przyjrzał się zaciekawiony kartonowi,w którym była już masa ubrań.

Spakowałam ostatnią białą bluzkę z nadrukiem wąsów i zamknęłam karton.

- Porządkuję ubrania,które oddaję dzisiaj dla biednych dzieci.

Spuścił głowę w dół. Nie wiedziałam co chodzi mu po głowie.

- Chase..? - zapytałam delikatnie i zarazem niepewnie.

W końcu jego wzrok utkwił na moich oczach.

- Yasmin, ja muszę ci coś powiedzieć..

- No to na co czekasz ?

Wziął głęboki wdech i złapał  mnie za ramiona.

- Musimy zerwać.

Zwalił mnie z nóg. Wstałam i dałam mu do zrozumienia by przedtem puścił moje ramiona. Zacisnął wargi, a moje oczy napełniły się łzami.

- Czemu ? Jeszcze niedawno było dobrze.

Także wstał,by wyrównać się ze mną.

- Bo chodzi o to, że poznałem zjawiskową dziewczynę. Piękną Alice.

Prychnęłam z pogardą.

- Pewnie jakaś zdzira z wielkimi cyckami,zarówno jak z wielkim ego. - syknęłam. - Ty za takimi się tylko oglądasz ! 

- A wiesz co ? Cieszę się,że mam cię już za sobą.  Powinienem z tobą skończyć dawno temu - wyszedł. 

Zostawił mnie samą,bez wyjaśnień ,potraktował mnie jak zabawkę,która mu się znudziła. Sądziłam,że jest jedyny.Dawał mi radość i wprawiał w dobry nastrój.

Zbiegłam na dół,próbując udawać,że nic się nie stało. Przetarłam oczy ręką i założyłam białe martensy oraz kurtkę.

- A ty gdzie się wybierasz ? - zapytał tata stojąc w progu.

- Na spacer- rzuciłam cicho chcąc już jak najszybciej wyjść i po prostu płakać.

Dołączyła do niego mama i powoli zaczynało się przesłuchanie.

- O której będziesz ?

- Jak wrócę to będę.

- Wiesz co się teraz słyszy w telewizji..Porywają młode dziewczyny i wywożą . - mama zmarszczyła brwi.

- Tak,zgwałcą mnie i wywiozą. Koniec pytań czy jeszcze coś ?

Patrzyli na mnie lekko zatroskani.

- Coś się stało ?

- Nie-zaprotestowałam pewnie.

Z oddali odezwała się Alex.

- Dajcie dziewczynie wyjść.

- No..dobrze.- wyraził pozwolenie tata, a ja szepnęłam do siostry szybkie 'Dziękuję'.

Wyszłam,zamykając za sobą drzwi.

~*~

A teraz jestem tu. Nadal spaceruję. Minęłam moją ulubioną kafejkę,w której ja i Chase zwykle spędzaliśmy wiele czasu. Łzy mimowolnie spłynęły po policzkach tworząc ich długi ciąg. Jak on mógł traktować mnie  w taki sposób ? Mimo tego jaką świnią się okazał,nie tak szybko wymazać z pamięci uczucia,które nas łączyły. Usiadłam na ławeczce czując,że nie mam siły iść. 

Na początku było dobrze,ale potem coś zaczęło się ze mną dziać. Po prostu dwoiło mi się w oczach,a chwilę potem czarny obraz. W środku było mi aż za gorąco. Odchyliłam głowę do tyłu,by bardziej podpierać się o oparcie ławki i chwilowo nie kontaktowałam.
-----------

Czytasz = Komentujesz ;*