Chapter four : "Jesteś Pierce"

 Ten rozdział jest bardziej 'rodzinny'. Chłopcy z 1D się w tej części nie pojawiają ;p Jest krótki , ale mam nadzieję,że nie będzie nieciekawy przez to,że nie występuje w nim dany zespół :)

 ~*~
Jest tyle ludzi w Starbucks, a Louise podeszła akurat do mnie. Zerknęłam na siostrę,która wpatrywała się w kobietę nieruchomo.  Spuściłam głowę w dół, by jeszcze raz spojrzeć na swoje ciuchy.

- Dziękuję - powiedziałam w końcu próbując uśmiechnąć się bez pokazywania nerwów.  
Wzięła w ręce mój podbródek i zaczęła dokładnie oglądać moją twarz.
- Makijaż też nie do zarzucenia.- rzekła cicho - Chciałabyś mi pomóc jutro przy chłopakach z One Direction?
Skinęłam głową.
- A naprawdę mogę ?
Uśmiechnęła się porozumiewawczo, a Alex postanowiła być odpowiedzialną siostrą właśnie w tym momencie.
- No nie wiem czy poradzisz sobie z presją.
Zmarszczyłam brwi,a Louise roześmiała się.
- Proszę cię,jaka to presja ? Wybieranie strojów i przypudrowanie noska. Chłopcy jutro mają wywiad u Alana.
Znowu. W Alan Carr Chatty Man byli już dwa razy,a teraz szykuje się trzeci.
 - No to co jutro na 9.00 - postawiła sprawę jasno,dała mi swój numer i karteczkę z adresem,na który mam się udać.
Podziękowałam jej,a kiedy się oddaliła ścisnęłam mocno karteczkę w dłoni.
- Słyszałaś to ?- pisnęłam zachwycona do siostry.
Mruknęła coś z niezadowoleniem i siorbnęła kolejnego od naszej rozmowy łyka kawy.
- Jesteś pewna ,że chcesz ?
- A co oznacza moje zadowolenie?- zapytałam ironicznie - Pewnie,że chcę.
Postanowiłam jeszcze sprawić,by uwierzyła w moją historię.
- I nie będzie problemu bo znam chłopaków.
Wstała i założyła płaszczyk.
- Już się tak tym nie chwal - poradziła.
Również wstałam i założyłam kurtkę. Wydawało mi się,że jednak wierzy,ale po oczach widać że zazdrości.
- Mogę cię z nimi nawet poznać - ciągnęłam dalej - I wcale się nie chwalę!
Wzięłyśmy w dłonie resztki kawy i wyszłyśmy ze Starbucks.

~*~
- Mamo, ale ja naprawdę chcę ! - tupnęłam nogą upierając się przy swoim,a kobieta spiorunowała mnie wzrokiem. Gestem ręki zawołała tatę,by poparł ją w argumentach, a Alexandra usiadła na fotelu,lecz potem szukała pilota od telewizora,który gdzieś się zawieruszył.
- Moja córka nie będzie nakładać obcym osobom tapety na twarz i usługiwać im przy doborze strojów,może jeszcze będziesz ich rozbierać i ubierać ? - mówiła zirytowana - Jesteś Pierce i nie będziesz się poniżać usługując innym.
Zakichana rodzinna duma. Odkąd pamiętam musiałam być perfekcyjna. 'Perfekcyjna jak siostra". Nawet w przedszkolu musiałam umieć pisać literki najlepiej i robić najwspanialszą sałatkę owocową z idealnie pokrojonych plastikowym nożykiem owoców.
Ale po tylu latach...
Miałam dość.
- To tylko koledzy,nie będę ich rozbierać ! Trochę przypudruję i doradzę w co mają się ubrać na wywiad,tłumaczyłam ci już - ciągnęłam rozmowę,kiedy ona miała już najwyraźniej zamiar skończyć.
Zacisnęła usta.
-  Powiedziałam ci już. Dla obcych pracować nie będziesz,masz się zająć kształceniem.
Myślałam,że szlag mnie trafi. Odziedziczyłam po mamie upór, a stoicki spokój po tacie otrzymała Alex. Zazdroszczę jej.
- Naukę skończyłam ,pamiętasz ? - przypomniałam - A One Direction to koledzy !
- A co koledzy nie mogą nic zrobić ?!-uniosła ton głosu.
Moja matka myśli o jednym. Myśli,że mnie od razu zgwałcą,no masakra. Jak człowiek naczyta się gazet i naogląda za dużo faktów w telewizji,to potem ma jakieś dziwactwa do powiedzenia.
- Ja jutro idę - odrzekłam stanowczo.
Westchnęła ciężko.
- Rob,pomóż mi bo nie wytrzymam - rzuciła przez zaciśnięte zęby nawet nie patrząc na ojca,który właśnie stanął obok matki.
Zabrał głos.
- Mama ma rację, nie pozwolimy byś naraziła dobre imię rodziny.
- Ale ja będę tylko stylistką i to przez krótką chwilę,do cholery!-negocjowałam co raz bardziej czując jak gotuje się we mnie od środka.
Chcieli wtrącić , że nie,że jestem Pierce. Że nie mogę się poniżać,ale nie miałam zamiaru słuchać zdania 'Jesteś Pierce' nigdy więcej.
Postawiłam na jedną kartę.
- Mam 19 lat,i robię to co chce - wysyczałam i nie czekając na odpowiedzi z ich strony wbiegłam po schodach na górę.
~*~
Penetrowałam swój pokój w celu znalezienia  czegoś na zapełnienie nudy. Książki,filmu lub czegokolwiek. Chciałam uspokoić swoje rozszarpane nerwy. Szkoda,że nie zrozumieją potrzeby żartów,zabawy...wszystko musi być idealne,porządne. Najlepiej gdybym związała włosy i idealnie je zaczesała,bym nie używała ani grama makijażu,białą koszulę miała wsadzoną w brązową spódnicę za kolano,nosiła podkolanówki i balerinki. Żebym zjadała wszystkie rozumy i uczyła się na Harvardzie. Ale ja nie taka chciałam być.
Do pokoju weszli Kevin i Max. Pewnie znowu będą się przechwalać,że nie jedzą żelków i innych słodyczy,bo mają chemię, ale potem będą jeszcze rysować wykresy i robić wykłady.
- Czegoś potrzebujecie ? - zapytałam wyraźnie znudzona ich obecnością i obawiałam się,że zaraz będą gadać swoje mądrości i jeszcze usnę.
Czarnowłosy Kevin i Max patrzyli na mnie uważnie znad swoich okularów a'la Harry Potter.
- Czemu rodzice się na ciebie gniewają ? - zapytał zaciekawiony obecną sytuacją Kevin.
Udałam teatralnie zaskoczoną.
-To jest coś czego ty nie wiesz? - zakpiłam - Niewiarygodne..
Zdobył się na sztuczny uśmieszek.
- Ty nie pasujesz do tej rodziny.
Max poklepał brata po ramieniu.
- Ma za mały poziom inteligencji.
Prychnęłam z pogardą.
- Możesz powiedzieć IQ.
Machnął z dezaprobatą ręką.
- Ty naprawdę jesteś beznadziejna.
W progu stanęła Alex.
- Wyjazd - skierowała słowa do młodszych bliźniaków,a oni posłusznie wykonali polecenie. Weszła głębiej zamykając drzwi.
Usiadła obok mnie.
- Nie jesteś głupia.-pocieszyła - Od zawsze sobie dokuczacie.
I znowu zbaczamy na temat inteligencji i rodziny. Ale raz,jeden pieprzony raz chcę od tego odpocząć. Po prostu uciec.
- Nie chcę o tym słyszeć. Nie chcę wysłuchiwać pocieszeń i kazań na temat mojego 'jakże niestosownego zachowania'. - wyznałam szczerze .
Popatrzyła na mnie zatroskana.
- Dobrze wiesz,że ja nie jestem bez winy. - również zaczęła się zwierzać - Nie mówię rodzicom jak imprezuję,gdy oni myślą,że ciężko zakuwam.
Współczułam jej,bo gdyby powiedziała o tym incydencie rodzicom,nie miałaby łatwego życia.
Pociągnęłam nosem.
- Ale wiesz jak to ciężko kiedy wszyscy mówią ' Bądź taka jak twoja siostra" ?
Przez chwilę milczała i przytuliła mnie mocno.
- Nie wiedziałam,że sprawiam ci taki problem.
Nie sprawiała mi problemu, po prostu każdy na siłę porównywał mnie do niej. Coraz bardziej stawało się to nudne i denerwujące.
Napiętą atmosferę przerwał mój telefon. Siostra była pierwsza i zdążyła zobaczyć imię nadawcy.
- Niall ? - przeczytała i zmarszczyła brwi - Ten...Niall ?
Przytaknęłam.
- Mówiłam ci,ale oczywiście nie byłaś skora mi uwierzyć.
Odczytywałam wiadomość.

Słyszałem dobre wieści od Louise ! Podekscytowana ?
                                                                    Niall. :}

Bardzo. Widzimy się jutro :)
                                               Yas.xXx.

Nie napisałam o tym,że rodzice mają w związku z tym jakieś problemy. Po prostu wolałam to schować w jakąś głęboką kieszeń.
- Poprawię ci humor jeżeli pogram z tobą na konsoli ? - zapytała z podejrzliwym uśmieszkiem  czarnowłosa wyrywając mnie przy tym z zamyślenia.
Wzruszyłam ramionami.
-Czemu by nie.
~*~
Po prysznicu i starannej pielęgnacji skóry i włosów,przebrałam się w  czarne krótkie spodenki od piżam i do tego bluzkę z napisem " FCK U. I'M A LIAR" i mogłam spokojnie położyć się do łóżka,by wreszcie zasnąć i odpocząć od sytuacji z rodzicami,a szczególnie od kłótni z mamą.
Tak też zrobiłam. Położyłam się,przedtem gasząc światło w pokoju.
Ułożyłam się na boku i wgapiałam się w ściany.
Podczas mojej kłótni z mamą i tatą oraz wypowiadanymi słowami 'One Direction' nie kojarzyło mi się 1D,lecz ...sam Zayn. Był na swój sposób czarujący. Przyciągający,arogancki,tajemniczy i seksowny. Idealny. Czekoladowe oczy,które wypełniały radosne iskierki i zawadiacki uśmiech. Styl. Nie tylko ubioru,ale mówienia,poruszania się. Wszystkim wprawiał mnie w błogi zachwyt. Ale może pozornie wydawał się taki być ? Znałam go dwa dni,a od jego przyjaciela dowiedziałam się,że ma dziewczynę . I to jaką. Może umawia się z nią ,bo jest do niej podobny ? Chciałabym podejść i po prostu wypytać o wszystko.Od tak.
Po godzinach myślenia,w końcu zasnęłam.